Yarat“an”

Geçip giden yıllar değil mesele… Bu sadece yekûndeki netice. Asıl olan “ânı” anlamak. Onun derdi, anlaşılmak çünkü ve dahası; unutulmamak... Ömrün kıymeti bilinecekse eğer, gelecek yılların hayali için dertlenmek değil, yutkunduğun dakikandan yola başlamak gerek…

 “Ân”ın sızısı başkadır. Acı büyütür içinde... Bilir âhirette dökülecek olan sırları… Yükü ağırdır, dertlidir. Çünkü onun diğer adı, “şâhid”dir. Üzülür insanın hâline. Şeref dolu bir hikâye yazmak yerine, çöpleri arzulayanların yükü, omuzlarında ağlar durur. Yalnızca Yaratan’ın zikriyle arınır, pak olur. Bu temizlik, O’nun nîmetidir. Var oluşunun kıymeti... Her ân bir imtihandır, insan için. Onu Rabbinden ayıran, câhiliyettir.

Ya elinden tutanlar… Boşluklardan kurtarıp baş tacı, kalbin devası yapanlar… Onlar için biriktirdiği teşekkürlerini ahirete saklar ân... Sessizce bereketlenir, her kıymet veren için... Köpüklenir, çoğalır, zamanın içerisinde… Bu vesîleyle cennet yolunu döşer insan, Yaratan’ı andığı her ân.

Aslında düşünmeli insan, bilgisayar oyunundan farksız bu dünya… Puan toplama derdinde olmalı bıkmadan, yılmadan yıllarca... Verilen mükâfâtların keyfini sürerek geçmemeli zaman. Âhirette ömür şeridi önümüzden akıp giderken boşluklara bakıp pişman olmadan harekete geçmeli. Yakan, yıkan, acıtan kim varsa ertelediğimiz gibi, bomboş çerçevelerimize de sevap resimleri eklemeli…

Ânı sindirmeli önce… Mânâsını bilmeli ki, kayıp gidenin ne olduğunu hissetmeli… Bomboş geçen her saniyenin acısını, ancak zamanın taşlarını ayıklayanlar bilir ne de olsa... İncecik eleyenler bilir sızısını ânın... Tevbeler yardımcı olmaktır ona. Bir kanat takarsın her tevbenle… Zikirlerin çiçektir ona sunulan... Salavâtların en güzel hediye… Bir tebessümle bile hafifler ânın yorgunluğu ve sonra bir ikram atar cebine, senin için... Âhirette vermek için sabırsızlandığında anlarsın onun sana olan düşkünlüğünü...

Ve Yarat“an” ki sana bahşeden bu nîmeti… Geri döndüremediğin her şeyi, bir tevbe ile başa saran kudretin yüceliği, yalnızca O’nu zikrettiğin ânda gizli…