Teşekkür Ederim Anneciğim

Ben büyürken seni zorladığımda veya kızdırdığımda söylediğin cümleler hâlâ kulağımda, “Anne olunca anlarsın!..” derdin bana... O zamanlar haksızlığa uğradığımı düşünür, kızgınlığımı geçirmezdi bu cümlen…

Meğer ne kadar da haklıymışsın anneciğim, Rabbim, beni de iki tane pırlanta gibi evlatla şereflendirdiğinden beri seni daha iyi anlıyorum. Hatta çocuklar büyürken yaşadığım zorluklar karşısında, sana duyduğum hayranlık ve saygı her geçen gün daha da artıyor.

Sık sık kendimi, “Anne olunca anlarsınız.” derken buluyorum, sanırım gittikçe sana olan benzerliğim artıyor. Çocukken seni ne kadar kolay eleştirdiğimi, artık daha iyi anlayabiliyorum. Dediğin gibi, “Anne oldum, anlıyorum.”

Bugün görüyorum ki, beni ben yapan birçok özelliğin temelini sen atmışsın, bana sunduğun her şey için sana teşekkür ederim.

Bugün senin için önemi olmayan ve eminim, birçoğunu hatırlamadığın, ama benim için çok önemli olan bazı şeyler için sana teşekkür etmek istiyorum.

Teşekkür ederim; arkadaşım olmadığı zaman benimle masaların altına girip evcilik oynadığın için,

Teşekkür ederim; ilkokul birinci sınıfta sabırla, azimle bana “b” ve “d” harflerinin farkını öğrettiğin için,

Teşekkür ederim; en sevdiğim bebeğime ördüğün pembe etek ve süveter için,

Teşekkür ederim; 7 yaşında kahve yapmama izin verip yaptığım kahvelerin içtiklerinin en iyisi olduğuna beni inandırdığın için, sen hiç şikâyet etmesen de ben senelerce kahvenin yarısını tabağından içmek durumunda kaldığınızın farkındayım.

Teşekkür ederim; sırf zayıf olan göz kaslarımı kuvvetlendirmek için saatlerce oturup benimle kırmızı mercimekleri yeşil mercimeklerden ayırdığın, sıkıldığım zaman oturup makarnaları boyadığın için, şimdi gözlük kullanmamamı senin bu çabalarına borçluyum.

Teşekkür ederim; getirdiğim kötü karneleri alınca beni tembellikle etiketlemediğin, ağabeyimle kıyaslamadığın ve her eğitim sezonu başında bıkmadan yaptığın motive edici konuşmalar için, ikimiz de biliyoruz ki, en azından bir tanesi işe yaradı.

Teşekkür ederim; çeyizinden kalma ibriğin kapağını kırdığımı itiraf ettiğimde beni cezalandırmayıp, dürüstlüğümü takdir ettiğin için,

Teşekkür ederim; apartman dairesinde oturup da civciv, papağan, tavuk, ördek, tavşan gibi birçok hayvanı beslememize izin verdiğin ve yaşadığımız heyecana ortak olduğun için,

Teşekkür ederim; her kar yağdığında beraber yaptığımız kardan adamlar için,

Teşekkür ederim; Pazar sabahları yayınlanan “Klasik Masallar” serisini izleyebilmemiz için oturma odasında yerde âilece yaptığımız “piknik kahvaltılar” için,

Teşekkür ederim; kardeşim doğduğunda ona aldığın mavi sabahlığın aynısından, bana da alıp beni önemsediğini gösterdiğin için,

Teşekkür ederim; okulda öğrenciler ve öğretmenlerimiz için oynadığımız alelâde bir tiyatro oyununa gelip oyun bittikten sonra bana kuliste bir buket çiçekle yaptığın sürpriz için,

Teşekkür ederim; katıldığım bir hitâbet yarışmasında insanların önünde konuşabileceğim konusunda beni cesâretlendirip, konuşmam bittiğinde bütün salon yerinde otururken gururla beni ayakta alkışladığın için,

Teşekkür ederim; fizîkî olarak kendimi en beğenmediğim dönemlerde lâfı ağzımdan alıp beni şahâne göründüğüme inandırdığın için,

Teşekkür ederim; seçtiğim arkadaşlarımı hiçbir zaman acımasızca eleştirmediğin için,

Teşekkür ederim; senin 32. doğum gününde iyi ki, doğdun dediğimde, “Evet, iyi ki doğmuşum, iyi ki de senin annen olmuşum.” dediğin için.

Teşekkür ederim; ben harıl harıl üniversite imtihanlarına hazırlanırken bana kek, börek yaptırıp başarımı önemsemediğini göstererek yaşadığım stresi azalttığın için,

Teşekkür ederim; bana senin gibi bir “anne” olmayı öğrettiğin için…

Bu sayfalara 29 senenin emeğini sığdırabilmem mümkün değil, ama yazılmasa da daha önce yaptığın ve hâlâ yapmaya devam ettiğin fedâkârlıkların hepsinin farkındayım ve hepsi için sana minnettârım.

Hakkını helâl et anneciğim.