TEBLİĞ MESÛLİYETİMİZ

Mü’mini menfaatperestlikten kurtararak diğergamlığa sevkeden şefkat ve merhamet duyguları, îmânın ne güzel bir tezâhürüdür. İslâm’ı, îman nîmetinden mahrum gönüllere tebliğ edebilmek de ne saâdettir.

İnsanların, selde sürüklenen âvâre kütükler gibi menfî akıntılara kapıldığı günümüzde insanları hayra çağırmak, yanlışlarını düzelterek bilmedikleri doğruları öğretmek, mâneviyatlarını takviye edip gönül âlemlerini rûhâniyet ile doldurarak Hakk’a yönlendirmek, ne güzel ve ne ulvî bir hizmettir. İnsanların hem bu dünyalarını hem de ebedî âlemlerini güzelleştiren bu hizmet, kendimiz için bir şükür vesîlesi, muhtaçlar için de bir vicdan borcumuzdur. Bu hususta gösterilen en küçük bir ihmal bile, büyük bir vebâl olarak ilâhî mizanda karşımıza çıkacaktır.

Yakın bir zamanda yaşanmış olan ve tebliğ mesûliyetinde gösterilecek ihmâlin vebâlini hatırlatan şu hâdise, her mü’min yüreği derin bir nefis muhâsebesine sevk etmelidir:

Amerika’da bir mühendis Hristiyan iken İslâm’la şereflenmiş ve bu sebeple bir mescidde merâsim tertiplenmişti. Uzak ve yakından pek çok müslümanın katıldığı bu merâsimde, hidâyete eren o mühendis bir konuşma yapacak ve İslâm’ı tercih sebeplerini anlatacaktı. Sözlerine şöyle başladı:

“−Siz müslümanlara bir suâlim olacak! Evvelâ onun cevâbını almak istiyorum. Benim annem de babam da birer hristiyan olarak vefât ettiler. Size onların öldükten sonraki durumlarının ne olduğunu soruyorum?!”

Cemaat endişelendi. Bu yeni müslümanı üzme korkusuyla şöyle cevap verdiler:

“−Peygamber oluşundan sonra kıyâmete kadar gelecek bütün insanların ebedî saâdeti, ancak ve ancak Muhammed u’ın risâletini tasdîk etmek, yâni müslüman olmakla mümkündür. Bununla beraber, İslâmî tebliğ onlara ulaşmamış ve onlar İslâm’dan haberdar olamamışlarsa mâzurdurlar. Bu husus, Cenâb-ı Hakk’ın takdirine kalmıştır.”

Bunun üzerine mühendis, sözlerine şöyle devâm etti:

“−Ey müslümanlar! Benim annem de, babam da benden daha bilgili, ahlâklı ve insaflı kimselerdi. Lâkin içinde yaşadıkları cemiyetin şartlandırmasıyla hristiyan olarak İslâm’dan habersiz yaşadılar. İslâm dîninin güzelliğini onlara kimse ulaştırmadı. Bu hâl üzere de vefât ettiler. Mâsum bir nebî olan Hazret-i Îsâ’yı, ulûhiyette Cenâb-ı Hakk’a ortak sanıyorlardı. İslâm’ın belki ancak ismini duymuşlardı.

Allâh hepinizden râzı olsun ki, buraya gelip bu mescidi açtınız. Beni irşâd ederek İslâm’ı anlattınız ve hidâyetime vesîle oldunuz. Size teşekkür ederim. Lâkin benim annem de, babam da birer emekli insandı. Neden biriniz onlara yaklaşıp, bana anlatılanları onlara da anlatmadı? Eğer bunu yapsaydınız, onlar belki benden daha da istekli bir sûrette İslâm’ı kabul edeceklerdi.

Evet, biliyorum, îman bir nasip işi ve kader îcâbıdır. Lâkin bu âlem de, bir sebepler âlemidir. Siz, neden sebeplere tevessül ederek bu vazifeyi îfâ etmediniz? Ben inanıyorum ki, onların İslâm nîmetinden mahrum olarak âhirete göçmelerine, sizin ihmâl ve gafletiniz sebep olmuştur. Onlar, mahşer gününde sizden davâcı olacaklar... Ben de… Ben de...” dedi ve kürsüde bir müddet hıçkırıklarla ağladıktan sonra, müslüman olma sebebini anlatmaya başladı…

Şimdi kendimizi bir muhâsebe edelim:

Acaba etrâfımızda kendilerine yardım edecek sıcak bir yürek bekleyen kaç gönül, İslâm’ın güler yüzüne hasret kaç vicdân, en ufak bir gayretle hidâyet bulacak kaç insan var? Bu sebeple, îmân edip amel-i sâlih üzere bulunan mü’minlerin, mânevî mes’ûliyetlerini unutmayıp her an ilâhî hakikatlerden habersiz olanların yardımına koşmaları îcâb eder. Nitekim Allâh’a ibadet etmek için yaratılan insana hizmet, bir nevi Allâh’a ibadet makamındadır.

Ayrıca pek çok ahlâkî vasfın zâyî edildiği ve mânevî hassâsiyetlerin yitirilerek maddenin esâretine girildiği mahzun devirlerde yapılan sâlih amelleri Cenâb-ı Hak, husûsî ecirlerle mükâfatlandırır. Bunları “Karz-ı Hasen: Kendisine verilmiş güzel bir borç” olarak kabul eder. Karşılığını da, tıpkı zor ve tehlikeli yerlerde memuriyet yapan kişilere verilen “mahrûmiyet zammı” gibi kat kat fazlasıyla lutfeder. Bu sebeple günümüzde de insanların İslâm’ın nûru ile şereflenmesine gayret etmek, mânevî eğitim ve hizmetlere koşmak, bu bereketli ecre nâil olmak bakımından çok ehemmiyetlidir. Şu da ayrı bir hakîkattir ki Allah Teâlâ, dînine hizmet eden ve kullarının sıkıntılarıyla meşgul olan kimselerin husûsî sıkıntılarına kefîl olur. Bütün meşgûliyeti kendi derdinden ibâret olanları ise dertleriyle baş başa bırakır.

Peygamber Efendimiz r, tebliğ hizmetinin ehemmiyetine dâir Hazret-i Ali t’a:

“−Bir kimsenin senin vâsıtanla hidâyete ermesi, senin için en kıymetli dünya nîmeti olan kızıl develere sâhip olmandan daha hayırlıdır.” (Buhârî, Cihâd, 143) buyurmuş ve her fırsatta ümmetine de, tebliğ vazife ve mes’ûliyetini hatırlatmışlardır.

Zira tebliğ vazîfesinin ihmâli, kişiyi hem bu dünyada hem de âhirette pek çok sıkıntılara dûçâr eder. Bu hususta Ebû Hüreyre t şöyle buyurur:

“(Ashâb-ı kirâm arasında şu hakîkati) duyardık:

Kıyâmet gününde bir kişinin yakasına, hiç tanımadığı biri gelip yapışır. Adam şaşırarak:

«–Benden ne istiyorsun? Ben seni hiç tanımıyorum ki!» der.

Yakasına yapışan kişi ise:

«–Dünyada iken beni hatâ ve çirkin işler üzerinde görürdün de, îkaz etmez, beni o kötülüklerden alıkoymazdın.» diyerek ondan dâvâcı olur.”[1]

Unutmamak gerekir ki, Allâh’ın dînini tebliğ ve tâlim etmek, peygamber mesleği denilebilecek mukaddes bir vazifedir. Allâh’ın en seçkin kulları olan peygamberler, bu uğurda her türlü meşakkate katlanmışlardır. Bunun için olgun bir mü’min de, hizmet ve tebliğ ehlidir. O, nefsin girdaplarında boğulmak üzere olanların imdadına koşan bir yardım eli, günah çukuruna düşenlerin yollarını aydınlatan bir fener, yolunu kaybeden veya şaşıranlara yol gösteren bir kılavuzdur.

Yâ Rabbi! Yüce dîninin galebesi istikâmetinde bize de hizmet ömrü ihsan eyle! Bizi îman, ihlâs, takvâ, tebliğ ve hizmet nimetleriyle rızıklandır!..

Âmîn...

SPOTLAR:

Güneş için ısıtmamak ve aydınlatmamak nasıl imkânsız ise, kâmil ruhlar için de acımamak ve dolayısıyla hakkı ve hayrı tebliğ etmekten bîgâne kalmak öyle imkânsızdır.
Allâh’ın kitâbını ve Rasûlullâh’ın sünnetini hayatımıza tatbik edebilmek için, Hakk’ı tebliğ ve halka hizmet vazifesinin gönlümüzde bir sevda hâline gelmesi, îmânımızın bir göstergesidir.
Her mü’minin, bir ömür boyunca gösterdiği fedakârlıklar, bir bardağı dolduran damlalar mesâbesindedir. Nihâyet son damla ile bardak dolar, ecel gelir ve ömür biter. Son nefes ile toprağın sînesine amellerimizle gömülürüz.

[1] Münzirî, et-Terğîb ve’t-terhîb, Beyrut 1417, III, 164/3506; Rudânî, Cem’u’l-fevâid, trc. Naim Erdoğan, İstanbul ts., V, 384.