Nakış

Bir minik çocuk, annesi nakış işlerken, onun dizlerinin dibinde oturup onu seyretmeyi çok severdi. Bir keresinde, oturduğu yerden başını kaldırıp annesine doğru bakarak sordu:

“−Anneciğim, ne yapıyorsun?”

Annesi şefkatle cevap verdi:

“−Nakış işliyorum, yavrum. Bu kasnağa gerili kumaşın üzerine güzel desenler işlemeye çalışıyorum.”

“−Ama yaptığın şey hiç öyle güzel görünmüyor. Tersine, karman-çorman, karmakarışık...”

Gerçekten de, çocuğun oturduğu yerden bakınca, annesinin elindeki kasnağın altındaki ip izleri birbirine giriyor, üstünde görünen sanatlı işlemelerden eser görünmüyordu.

Çocuğun bu sözlerine annesi gülümseyerek şöyle cevap verdi:

“−Oğlum, sen git biraz oyun oyna, nakışımı bitirdiğimde, seni dizime oturturum, o zaman ona benim yanımdan bakar ve anlarsın.”

Çocuk oyun oynarken, annesinin parlak renkli ipliklerin yanında o kapkara iplikleri neden kullandığını merak etmekten de kendini almadı. Birkaç dakika sonra annesinin sesini duydu:

“−Gel oğlum, dizlerime otur da birlikte bakalım nakışa.”

Annesi gibi nakışa üst taraftan bakan çocuk, şaşkınlıktan ve hayranlıktan ne diyeceğini bilemedi. Kasnağın üzerinde harikulâde bir çiçek resminin nakşedildiğini gördü. Peki ama bu büyük farklılığın nedeni neydi? Alttan bakınca karmakarışık, üstten bakınca harika nakışlar…

Annesi onun bu merakını şunları söyleyerek giderdi:

“−Yavrum, alttan bakıldığında nakış karışık ve anlamsız görünüyordu, çünkü sen nakışın üst tarafında önceden çizili bir plân olduğunu göremiyordun. Bu bir dizayndı. Benim yaptığım bu plânı takip etmekti. Şimdi benim tarafımdan baktığında ne yaptığımı görebiliyorsun.”

Çocuk yıllar geçip büyüdüğünde ve başına iyi-kötü, güzel-çirkin türlü hadiseler geldiğinde hep bunu hatırladı. Hayatının bir “nakış” gibi ilâhî bir el tarafından işlendiğini; kendisine karışık, manasız ve kötü gibi görünen sayısız hâdisenin aslında ilâhî bir plânın nakışları olduğunu; ortaya çıkacak bütünün harikulâde bir resim teşkil edeceğini hissederek hâlinden hiç şikâyet etmedi.