Mesken-İ Aşk

“Harâbât ehlini hor görme zâkir Defineye mâlik virâneler var.”

Kıymetli olan, gizlide durur. Gizli olana hoyrat eller, bîgâne gönüller bulaşamaz. Ne ki sebîl olmuştur, fedâ olunmuş demektir. Kıymeti hâiz değer, özen ister, âşinalık ister. “Her sıradan insan anlasaydı ilâhî kıymet ve fazîletleri, ötelerden gelen bunca irşâd ediciye ne gerek kalırdı…”

Eski Edebiyatımızda “hazîne” mazmûnu/sembolü, ekseriyetle iki mazmunla beraber kullanılır: “Harâbe” ve “yılan”… Altın, gümüş, mücevher, çeşit çeşit kıymetli eşya dolu hazîneler, bu iki yolla gizlenir, örtülür. Hazîneler harâbelerde bulunur ve büyük bir yılan ona bekçilik eder.

Tasavvufî edebiyat, bu üç mazmûnu daha derinleştirir, billurlaştırır âdeta: Hazîne, ilâhî aşk, marifettir; gönüldür yeri, âşıkların gönülleri ise haraptır, yıkıktır ve yılanın, o soğuk yüzüyle, hazîneleri yağmalanmaktan koruduğu gibi, korunur ehl-i aşkın gönülleri çile, ızdırap, imtihan ve cilve-yi Rabbânîlerle…

Onun için Mecnûn, Kâbe’de: “Bir dem belâ-yı aşktan etme cüdâ beni” (Bir ân aşk belâsından ayırma beni) diye duâ etmiş. 

Demek ki şâir bu yüzden: “Yâ Rab, ziyâde olsun celâli sevdiğimin.” demiş.

Bu noktada, Kerbelâ toprağının yanık sesli şâiri Fuzûlî’yi, “kâfile-sâlâr-ı kârban-ı gam” (gam kervanının kâfile başı) bilip, sözü ona bırakalım:

“Aşk derdiyle hoşem el çek ilâcımdan tabîb

Kılma dermân kim helâkim zehri dermânındadır.”

Tam da Muharrem günleri... Şanlı Peygamberlerin -aleyhimüsselâm- hâtıraları, Ehl-i Beyt’in acıları… Yeniden ve yeniden keşfe çıkmak lâzım bu iklimleri. Gerçi “Ne kadar iyi bakarsan bak, ancak bildiğin kadar görebilirsin.” Doğru, Rabb-i Rahîmimizden firâset dileyip, açmak lazım ağır kapıları, tozlu kitapları… İşte buraya koyuyorum Münâfıkûn Sûresi yedinci âyet-i kerîmeyi:

“…Göklerin ve yerin hazîneleri Allâh’ındır, fakat münâfıklar anlamazlar…”

Ve elbette:

“Taşların kalb atışlarını duyanlar

Yalnız onlar okur, benim söylediklerimi.” (S. Karakoç, Hızırla Kırk Saat)