Mekanın Cennet Olsun Anne (Merhum Gülsevil Özgen)

“İnnâ lillâhi ve innâ ileyhi râciûn.”

Bir Cuma günü, salâ vakti vefat etti annem... Çok güzel, huzurlu bir şekilde kulağına kelime-i şehâdet okunarak… Derin uykuya dalmadan önce, son sözleri kelime-i şehâdet olarak Rabbine kavuştu biricik annem… Sevgi, hizmet, hürmetle ve bütün gençlik yıllarında sürekli yaşlı bakarak geçen bir dünya ömrünü kapayıp, âhiret ömrüne başladı. Geride çok güzel anılar, sevgi dolu dostluklar, kibarlık, zerafet ve sıcacık sohbetler bırakarak en sevdiğiyle, Rabbiyle buluştu. Kanser hastası idi. Karın kesimine yayılmış olan bir kanseri lütfetti Rabbim, kendisine kavuşmadan önce... Sanki annemi pîr u pâk etmek ve arındırmak için onu Peygamber Efendimiz -sallâllâhu aleyhi ve sellem-’in müjdelediği, “Kim karın hastalığı ile ölürse şehittir.” hadîs-i şerîfi ile lütuflandırdı Rabbim kendisini…

Allah’ı, Peygamber Efendimiz -sallâllâhu aleyhi ve sellem-’i, Ehl-i Beyt’i, sahabeyi, evliyaları, Allah dostlarını çok severdi anneciğim. Her seyahate gittiğimizde önce o şehirdeki evliyaları ziyaret ettirirdi. Her sabah kahvaltıdan önce Kur’ân ve Mesnevî’den okur ve sofrada bizlerle, evde misafirleriyle, telefonda uzak-yakın dostlarıyla paylaşırdı hep okuduklarını... Aziz Mahmud Hüdâyî Hazretleri ve Hazret-i Mevlânâ’ya çok özel bir bağlılığı vardı. Evimizde her sohbette bu büyük zâtlardan o kadar çok bahsedilirdi ki, sanki onlar ailemizin en büyükleri olan büyük dedemiz, büyük babamız kadar bize yakındılar.

Babam, büyükbabam ve babaannemin ileri yaşlarında doğan tek çocuğuydu.  O yüzden annemle evlendikleri ilk günden beri hep birlikte oturdular. Bankada şef olan annem, mesleğini bıraktı. Sevgiyle, saygıyla onlara baktı ve yıllarca süren bütün ağır hastalıklarında, babaannemin yatakta aylarca süren komasında hep o hizmet etti. 27 senelik hizmetin son yıllarında büyükbabamın Alzheimer hastalığı çok ağırlaştığında, annem gözyaşları ve şefkatle ona baktı, ağzına yemek yedirdi, gece-gündüz ilgilendi, sürekli duâ etti ve yanından hiç ayrılmadı. Anneciğim, eşine hanımlık, biz üç kızına annelik yaparken komşuları, akrabaları, dostları unutmadı. Sürekli etrafındaki ulaşabildiği yaşlıları ziyaret etti; onların gönüllerine sevgi dolu güllerini sundu ve hizmet etti. Misafir ağırlamayı, yaptığı yemekleri onlara sunmayı çok severdi. Uzak-yakın her akrabayı, dostu, garibi arar; hatırlarını sorar, ihtiyaçlarını hiç incitmeden şık paketler içinde hazırlar ve miktarını hiç bilmediğimiz meblağları kibarca bu paketlerin içine bırakırdı. Yumuşaktı, zarifti. İkramlarını, kendisi gibi en zarif şekilde sunardı. Misafir ayrımı yapmadan, beş yaşındaki bir çocuktan, doksan yaşındaki bir yaşlıya, ihtiyaçlı bir garipten varlıklı bir kişiye kadar herkesi zerafetiyle sarar ve karşısındakine huzur verirdi.

Çocukluğumuzdan beri doğuma, hastahâneye giden, evlenen, sıkıntıda, zor durumda olup annemi arayan ve onun duâsını isteyenlerin sürekli çalan telefonları ve arka arkaya durmayan kapı zilleri, evde günlük rutinlerdendi. Apartmandaki aşağı kattaki dul komşu hanım, anneme onun gece ayak seslerini duymasının kendine hep güven ve huzur verdiğini söylerdi.

Geceleri evimizin ışığı kapanmazdı âdeta... Annem teheccüd namazına kalkar ve loş bir ışıkta babamla saatlerce ibadetlerini yaparlardı. Gündüzleri elinde tesbihi, yanında ve kucağında duâ kitapları, güler yüzle konuşanların dertlerini dinler, onların yüreklerine sürûr verirdi. 

Geride onu sevgiyle anan gözleri ve yürekli yaşlı bir sevgi ordusu bıraktı. Eşi, üç kızı, iki mânevî kızı, torunları, kardeşleri, dostları, akrabaları, emektarlar, küçük-büyük, fakir-zengin, gözü yaşlı, ağzı duâlı bir insan ordusu bırakarak Güzeller Güzeli, en merhametli sahibine, Rabbine kavuştu. Rabbim taksiratını affetsin. Mekânını cennet eylesin. Okuyucularımızdan da önce Peygamber Efendimiz -sallâllâhu aleyhi ve sellem-’in rûh-i şerifleri, Ehl-i Beyt’i, ashâbı, altın silsile, evliya ve Allah dostlarının, gelmiş geçmiş cümle mi’minlerin ruhlari ve annem Gülsevil Özgen’in ruhu için üç İhlâs, bir Fâtiha ricâ ediyorum.