Leylâ’ya Sözüm

Bülbül gibi inleten, bir görünüp bir giden…

Asırlık sevdâlara, inleyen sevdâlılara ad olsa da Mecnun; her köşe başında usulca Mecnûn yolu gözleyen bir Leylâ vardır aslında!

Bülbülün aşkını besleyen değil midir, gül? Ve o değil midir, her seherde yapraklarından ince ince süzülen şebnemlerini yâre sunan?!

Ulu orta bağırmak mı, usul usul kanlı yaşları içe akıtmak mı kıymetli olan?! Sevdânın adı ses midir, sessizlik mi? Veya Mecnûn mudur, Leylâ mı?

Sen yine de sükûtun sonsuzluğunda kal yüreğim! Sırrını her seherde aç Rabbine… Rahman, sevdâlara sahip çıkar bilirim. Günün ortasını değil, gecenin karasını seç; sevdânı haykırmak için!..

Her ne kadar ısıtan, ışık saçan ateşse de, her ateşi besleyen bir rüzgâr var, bilirim! Sen hep rüzgârla kal, yüreğim…

Ama sen usul usul sevme, efendim!.. Usul usul sevmeyi anlar, ama sevilmeyi anlamaz yüreğim…