Rabbimizin güzel isimlerinden birisi de “el-Vedûd”dur. “Vedûd”; Seven, sevgiyi yaratan ve yarattıklarının kalbine yerleştiren Allah demektir. Bu esmânın bir tecellisi olarak insanın fıtratında sevme ve sevilme meyli vardır. Sevgiden ve sevmekten murad, Allâh’ı ve O’na götürecek şeyleri sevmektir.
İnsanoğlunun anne karnında başlayan serüveni ile birlikte sevme ve sevilmeye doğru yolculuğu da başlamıştır. Dünyaya gözlerini açmasıyla birlikte de ebeveyn, kardeş… vs. sevgileriyle kalp ilâhî muhabbete basamak basamak hazırlanmaktadır.
Ergenlik devresinin yaklaşmasıyla bu muhabbet yolculuğu, karşı cinse doğru akmaya başlar. Kur’ân-ı Kerîm’de yüce Rabbimiz, bu meyli bizlere şöyle bildirmektedir:
“Nefsânî arzulara (özellikle) kadınlara, oğullara, yığın yığın biriktirilmiş altın ve gümüşe, salma atlara, sağmal hayvanlara ve ekinlere karşı düşkünlük, insanlara çekici kılındı. Bunlar dünya hayatının geçici menfaatleridir. Hâlbuki varılacak yer, Allâh’ın katındadır.
(Rasulüm!) De ki: «Size bunlardan daha iyisini bildireyim mi? Takvâ sahipleri için Rableri yanında, içinden ırmaklar akan, ebediyen kalacakları cennetler, tertemiz eşler (hepsinin üstünde) Allâh’ın hoşnutluğu vardır. Allah, kullarını çok iyi görür.»” (Âl-i İmran, 14-15)
- âyette sayılan dünya nîmetlerinden her birinin ve genel olarak dünya güzelliğinin insana sevdirildiği ifade edilmiştir. Demek ki, insanın onları sevmesi, tabiîdir, ancak dünyevîdir. Esâsen insanoğlu, nefsini ve neslini devam ettirebilmek için bu nîmetlerden belli ölçüde istifade etmek zorundadır. Ancak insan, bunlara kul-köle olup Rabbini unutmamalıdır. 15. âyet-i kerîmede, bu esastan yola çıkarak bunlardan daha güzeli gösterilmiş ve insanlar bu üstün olana dâvet edilmiştir. Zirâ öncekiler ne kadar güzel ve çekici görünürlerse görünsünler, geçicidirler; Allâh’ın tavsiye ettiği ikinciler ise ebedidir.
* * *
Gençlik devresi, insan ömrünün en güzel devresidir. Bu devrede yapılan ibâdetler, Cenâb-ı Hak katında daha sevimlidir. Bunun sebebi de nefsânî duyguların en diri, en şahta olduğu zamanlar olmasındandır. Genç, bu nefsânî duygularıyla mücâdele ede ede Rabbinin huzuruna çıkmakla târifi imkânsız bir mevkî kazanmış olur. Bize düşen de, gençlerimizi, içlerinden ve dışlarından hücûm eden nefsânî ve dünyevî hevesler konusunda yalnız bırakmamak ve onların mâneviyatlarını takviye etmektir.
Geçen yıl, dindar bir psikologun yazısında okumuş, anlattıklarına hem üzülmüş, hem de yozlaşan insanımızın hâline şaşırmıştım. Bir gün dindar görünümlü bir anne, psikologumuza kızından yakınıp:
“-Efendim, kızım çok içine kapanık… 17 yaşına geldi, hiç erkek arkadaş edinmedi. Artık ben kızımın cinsel kimliğinden şüpheleniyorum!..” demiş.
Yani bu anne için genç kızının erkek arkadaşının olmaması, psikolojik bir hastalık belirtisi ya da cinsel bunalım işâreti…
Diğer tarafta ise, genç kızına her çeşit baskıyı uygulayıp erkeklerden uzak tutmaya çalışan, oğlunu ise mahremi olmayan bir kızla gezip tozmaya teşvik eden, oğlunun hovardalığı ile gurur duyan ebeveynlerimiz var.
Dostlar, biz ne durumlara düştük?!.. Nerede bizim îmânımızı süsleyen ahlâk ve edebimiz? Nerede kaldı bizim iffetimiz?!
Rabbimiz Kelâm-ı Kadîminde:
“Zinaya yaklaşmayın!.. Zira o, hayâsızlıktır ve çok kötü bir yoldur.” buyurmaktadır. (el-İsrâ, 32)
Âyet-i Kerîmede “Zina etmeyin!..” denilmeyip de “Zinaya yaklaşmayın!..” buyrulması ilgi çekicidir.
İslam bir şeyi haram kılmadan evvel, harama giden bütün yolları kapatarak o emre uymayı kolaylaştırır. Buna göre karşı cinse lüzumundan fazla bakmalar, gereksiz, edâlı konuşmalar ve internet ortamında yapılan sanal konuşma ve görüşmeler, hep zinaya zemin hazırlayacak adımlardır.
Bir de toplumumuzda nedense “zina, sadece kadına haram”mış gibi algılanıyor. Erkek yaptığında “elinin kiri” olan şey, kadın yaptığında “yüz karası” kabul ediliyor. Hâlbuki diğer bütün ilâhî emir ve yasaklarda olduğu gibi, burada da zina, hem erkek, hem de kadın açısından eşit derecede haramdır. Sadece bu durumdan kadının fiilî zararı daha fazla olmaktadır.
Peygamber Efendimiz -sallâllâhu aleyhi ve sellem- kendi terbiyesinde yetiştirip büyüttüğü Hazret-i Ali’yi ikaz ederek:
“-Ey Ali, bakışı bakışa ekleme!.. Birincisi sendendir, diğerleri şeytandandır.” buyurmaktadır.
Bu rivâyet, “Benim kalbim temizdir. Ben birisine bakarken kötü şeyler düşünmüyorum!” deyip kendine mâzeretler üretenleri de haksız duruma düşürmektedir. Bizim kalbimiz, gençlerin seyiddi, cennetle müjdelenen on kişiden biri olan ve Peygamber Efendimizin yanında büyüyüp serpilmiş olan Hazret-i Ali’den daha mı temizdir?
Bu hususta başka bir rivâyet de hanımlarla ilgilidir. Peygamber Efendimiz, hâne-i saâdetlerinde otururken ashâb-ı kirâmdan âmâ Abdullah ibn-i Ümmü Mektum kapıyı çalar ve içeriye girmek için izin ister. Peygamberimiz, hanımlarına yan odaya geçmelerini söyleyince, mübârek zevceleri:
“-Yâ Rasûlallâh, o âmâdır, bizi görmez!” demişlerdi. Peygamberimiz de:
“-O âmâ, peki siz de mi âmâsınız?” diyerek ilâhî emirlerin tatbîkatında erkekler ve kadınlar arasında çok da fark bulunmadığına işaret etmişlerdi.
Başka bir hadîs-i şerifte de Sevgili Peygamberimiz bir hanım sahabiyi ve onun şahsında kıyamete kadar gelecek ümmetini şöyle uyarmıştır:
“Gece gündüz devamlı Allâh’ı zikrediniz, gözlerinizi yabancıya bakmaktan ve seslerinizi onlara işittirmekten muhafaza ediniz!..” (İbn-i Hacer, el- İsâbe, VII, 204)
Bu yazımı okuyan bazı gençlerimizin,
“-Oldu mu ablacığım, biz hiç gençliğimizi yaşayamayacak mıyız?” dediklerini duyar gibiyim.
Onlara da kendileri gibi gençlerden örnekler verelim:
Sevgili Peygamberimizin babası Hazret-i Abdullah, genç ve bekârken Mekke’nin en güzel ve en zengin kadınlarından biri ona meftun olur. Sürekli karşısına çıkıp onun gönlünü de çelmeye çalışır. Abdullah ise, her defasında başını edeple önüne eğip:
“-Ey kadın, sen helâlini git başka yerde ara, beni de rahat bırak!..” diyerek nefsine uymamıştır.
Yine başka bir örnek, kıssaların en güzeli olan Yûsuf Sûresi’nde geçmektedir. Hazret-i Yûsuf büyüyüp, gelişince güzelliğiyle gösterişli bir genç oldu. O’nun bu hâli, yaşadığı evin hanımı olan Züleyhâ’da kendisine karşı farklı düşüncelerin belirmesine sebep oldu. Hâdise âyet-i kerîmede şöyle zikredilir:
“Derken, bulunduğu evin hanımı, Yûsuf’u kendisine bağlamak, onun nefsinden murâd almak istedi ve kapıları kapatarak:
«–Haydi gelsene bana!» dedi.
O ise:
«–Maâzallâh, (Allâh’a sığınırım!) Zîrâ kocanız benim velînîmetimdir, bana iyi davranıp güzel bir mevkî verdi. Gerçek şudur ki, zâlimler aslâ felâh bulmazlar!» dedi.
Doğrusu, hanım ona sâhip olmayı iyice aklına koymuş ve buna meyletmişti. Eğer Rabbinin bürhânını (delil ve yardımını) görmeseydi, o da kadına meyledecekti. İşte böylece Biz fenâlığı ve fuhşu, O’ndan uzaklaştırmak için bürhânımızı gösterdik. Çünkü O, Biz’im tam ihlâsa erdirilmiş kullarımızdandı.” (Yûsuf, 23-24)
Züleyhâ, nefislerin en çok zebûnu olduğu üç vasfın; yâni servet, şöhret ve şehvetin şâhikasında bulunuyordu. Gençti, cemâl sâhibiydi ve pek çok kimseyi kendisine tutkun edebilecek hâldeydi. Üstelik Züleyhâ, odanın kapısını da sımsıkı kilitlemişti. Böylece gizlilik ve tenhâlığın, günahları daha da kamçıladığı bir ortamda, Hazret-i Yûsuf’a şiddetli bir arzuyla:
“–Heyte lek! yâni «–Gelsene bana!»” diye seslenerek, çirkin bir fiile teşebbüs etmişti. Mukâvemet göstermekte nice irâdeleri eritebilecek böyle bir manzara karşısında, Yûsuf -aleyhisselâm-’ın bile hayli güç bir vaziyette kaldığını Yüce Rabbimiz:
“Şâyet bürhânımız yetişmeseydi, o da meylediyordu.” beyânıyla ifâde buyurmaktadır. Zîrâ bir erkeğin, hayatı boyunca karşılaşabileceği en ağır imtihanlardan biri; gençlik, güzellik, servet gibi her türlü câzibe unsuruna sâhip bir kadından, üstelik tenhâlıkta gelen dâvet ve iltifâta “hayır” diyebilmektir.
İşte Yûsuf -aleyhisselâm-, önüne serilen bunca dehşetli nefsânî câzibelere aldanmamak için “maâzallâh” diyerek, mânevî bir zırha büründü, tam bir ihlâs ve yüksek bir takvâ duygusuyla “Allâh’a sığındı”. Böylece âyet-i kerîmede bildirilen “bürhân” ile ilâhî sıyânet (koruma) ve muhâfazaya mazhar oldu.
Bu yüzden insanoğlunu günahlara sürükleyen bütün dünyevî câzibelerin “–Heyte lek! yâni «–Gelsene bana!»” diyen dâvetlerine mukâvemet gösterebilmenin yegâne yolu, o ânda kalben “maâzallâh” diyerek sonsuz kudret sâhibi olan “Allâh’a sığınabilmek”tir. (O. Nûri Topbaş, Nebîler Silsilesi)
Kıymetli hocamız bir derslerinde, “Nefsânî arzular karşısında yılandan çıyandan kaçar gibi kaçmak lâzım!..” buyurmuşlardı.
Bir de hanımlardan bir örnek verelim. Kur’ân-ı Kerîm’de ismi müstakil bir sûreye verilmiş bulunan İmran kızı Meryem, yani Hazret-i Meryem annemiz en büyük iffet âbidesidir. Onun iffet ve hayâ timsâli hâllerinden bir tanesi, Cebrâil’in Allah Teâlâ’nın emriyle ona gönderilmesiyle ortaya çıkmıştır. Cebrail -aleyhisselâm-, Hazret-i İsa’yı müjdelemek üzere Meryem annemize bir anda görünürvermişti. Hâdise Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle anlatılmaktadır:
“Meryem, onlarla kendi arasına bir perde çekmişti. Derken, Biz O’na, Rûh’umuzu gönderdik de O, kendisine tastamam bir insan şeklinde göründü.” (Meryem, 17)
Burada Rûh’tan maksat, Cebrâîl -aleyhisselâm-’dır. Her âzâsı düzgün genç bir insan şeklinde gönderilmesinin sebebi, Meryem’in ürküp korkmaması içindi. Çünkü Hazret-i Meryem, Cebrâîl -aleyhisselâm-’ı aslî şeklinde görseydi, şüphesiz ki buna tâkat getiremezdi.
Ancak Hazret-i Meryem, yine de karşısında genç bir insan görünce, kemâl-i edeb ve iffetinden dolayı çok korktu. Onun Hazret-i Cibrîl olduğunu bilmediği için büyük bir endişeye kapıldı ve âyet-i kerîmelerde buyrulduğu üzere:
“Meryem dedi ki: «–Sen’den, çok esirgeyici olan Allâh’a sığınırım! Eğer Allâh’tan sakınan bir kimse isen, (bana dokunma!)»”
“Melek: «–Ben, yalnızca, sana tertemiz bir erkek çocuk bağışlamam için Rabbimin elçisiyim.» dedi.”
“Meryem: «–Bana bir insan eli değmediği, iffetsiz de olmadığım hâlde benim nasıl çocuğum olabilir?» dedi.”
“Melek: «–Öyledir!» dedi. (Zîrâ) Rabbin buyurdu ki: «–Bu, Bana kolaydır. Çünkü Biz, O’nu insanlara bir delil ve kendimizden bir rahmet kılacağız. Bu, hüküm ve karara bağlanmış (ezelde olup bitmiş) bir iş idi.” (Meryem, 18-21)
Evet, sevgili genç kardeşlerim!.. Günümüzde flört veya arkadaşlık adlarıyla zinaya doğru bir akım ve teşvik var. Özellikle televizyon ve okullarda bilinçsizce:
“-Yüreğinin sesini dinle, içinden geldiği gibi yaşa!” gibi telkinler, insanı maalesef ebediyet mahrumu olmaya doğru itiyor.
Sevgili Peygamberimiz de:
“-Kalbine danış!” buyurmuştur.
Dikkat edelim; kalbimiz danışılacak bir kalpse, kalbimize danışalım!..
Hangi kalbe danışılır? İçi, Kur’ân ve sünnet ölçüleriyle dolu olan bir kalbe danışılır. Yoksa içimizdeki ses, nefsimizin sesi de olabilir ve bizi kötülüğe meylettirebilir.
Onun için hep beraber, “Mâazallâh!” (Allâh’a sığınırım!..) diyerek Rabbimize sığınalım ve kalbimizi ve davranışlarımızı, Kur’ân ve sünnet ölçüleriyle dolduralım, inşallah…
YORUMLAR
-
İlk yorumu yapan siz olun!