Gülistândan İnciler

İÇİM BAŞKA, DIŞIM BAŞKA

Bir büyüğü, bir mecliste mütemâdiyen methediyorlar; güzel vasıflarını anlata anlata bitiremiyorlardı. O zât ise bu aşırıya kaçan iltifatlar karşısında eğildikçe eğiliyor ve bu sözlerin altında adeta eziliyordu. Nihâyet mahcup bir şekilde başını kaldırdı ve: 

“–Kendimin ne olduğunu, ben bilirim! Ey benim güzel sıfatlarımı sayıp döken kimse, yeter, beni ziyâdesiyle incittin. Görünüşüm öyledir, fakat iç yüzümü sen nereden bileceksin!”

* * *

“Herkes tavus kuşunu, güzel nakışlı tüyü, rengârenk şekliyle övüp durur, o ise ayağının çirkinliğinden dolayı herkesten utanır.”

RIZKI VERENE ÎTİMAD

Bir pîr, yetiştirdiği mürîdine şöyle nasihatte bulunuyordu: 

«–İnsanlar rızka bağlandıkları kadar, rızk veren Cenâb-ı Hakk’a gönüllerini verselerdi, meleklerin üstüne yükselirlerdi…» 

* * *

Unutma ki, sen ana karnında akılsız, fikirsiz bir damlacık su iken, Cenab-ı Hak, seni unutmadı. Sana can, akıl, güzellik, konuşma ve daha nice nimetler verdi. 

Ey harîs insan, Cenâb-ı Hak, senin rızkını, şimdi mi unutacak sanıyorsun? 

SENDEN BÜYÜK ALLÂH VAR!

Bir hak dostu, zengin bir arkadaşının evine gitti. Fakat gördüğü hâdise kendisine çok dokundu. Çünkü kendisini davet eden zengin bir kusuru sebebiyle, kölesinin elini ayağını bağlamış, habire vuruyor ve bağırarak eziyet ediyordu. O hak dostu, zengine seslenerek: 

«–Oğul, senin gibi olan birini Cenâb-ı Hak, senin hükmüne esir etmiş. Seni bu dünyada maddî olarak ondan üstün kılmış. Öyleyse Cenâb-ı Hakk’ın bu nimetinin şükrünü yerine getir. Ona bu kadar cefâ etme!.. Bu köle, belki de kıyâmet günü Allâh’ın katında senden daha makbul bir kul olur, o zaman sen mahcup olmaz mısın?! 

Kölene, hizmetkârına bağırıp çağırma! Ona haklı haksız eziyet etmeye yeltenme! Gönlünü incitme. Sen, onu on akçeye aldın, ama onu sen yaratmadın ya! Bu gurur, bu gazap ne vakte kadar devam edecek? Senden büyük Allâh var!» dedi.

* * * 

Peygamber Efendimiz -sallallâhu aleyhi ve sellem- şöyle buyurmuşlardır:

«–Kıyamet günü en büyük hasret, bir efendinin hasretidir ki, kölesi iyi bir insan olduğu için cennete, kendisi fâsık olduğu için cehenneme götürüle...»