BENİM SEVGİM BİR GÜNE SIĞMAZ

Ben, öyle sevgisini bir güne sığdırabilenlerden değilim!..

Anneme, babama, sevdiceğime, hayvana, yeşilliğe… Ne bileyim “her birine tek bir gün” ayrılmış ne kadar sevgi varsa… Onları birer güne sığdıramam.

Benim yüreğim engin… Benim sevgim karşılıksız… Sevdiğim kimse bana çiçekçiden demet demet gül yaptırmamışsa ya da “o tek güne özel” bir alyans, bir tek taş veya herhangi “pahalı” bir şey almamışsa, ona kırılmam. Onun beni sevmediğini ya da eksik sevdiğini düşünmem.

Zaten ben, sevgimin karşılığında “çok değerli, çok pahalı” hediyeler de beklemem. Çünkü sevgimi ölçebilecek maddî bir değer olduğunu düşünmem. Bazen bahçeden toplanan bir demet çiçek, bazen vermiş olduğu bir mendil, bazen bir mektup, bir gülümseme, bir tatlı söz her türlü “pahalı” hediyeden daha çok anlam ifade eder, benim için...

Ben, bu hediyelerin, senenin “illâ da bir günü” verilmesini de gerekli görmem. Bence her gün sevmek içindir, sevgini göstermek içindir.

Benim sevgim, bir güne sığmaz ki…

Ben, annemi-babamı her gün severim. Onu her gün yâd ederim, bazen telefonla arar, bazen ziyaretine gider, fakat her fırsatta gönlünü almaya çalışırım. Onların hâlini hatırını sormak, onlara hediye götürmek için senenin “ille de bir günü”nü beklemem ki…

Ben, evdeki eşime de aynı davranırım. Her bakıştığımızda gözlerimin içi güler. Onunla her sohbetimiz, bizim için “özel”dir. Ben ona, onu sevdiğimi hissettiririm her gün, o da bana… Bunu ifade etmek için, “364 gün” beklememe gerek yoktur ki…

Ben, anneme, babama, sevgilime olan sevgimi bir güne hapsedemem. Onlara olan sevgimi ifade etme görevini, sadece “pahalı” hediyelere de yükleyemem.

Eğer birileri, bu sevgilerini senenin sadece “özel günleri”ne tahsis etmişlerse, anlarım ki, senenin diğer günlerinde “daha önemli” işleri vardır. Kalan vakitlerini bu önemli işlere ayırmışlardır.

Fakat size bütün samimiyetimle şunu söyleyebilirim, annemden, babamdan, biricik eşimden daha değerli neyim var ki… Ben, zaten sevdiklerimden ibâretim.