Aynadaki Hayatım

Gönlü güzel babalara ithâfen…

Aynalara dönerse yüzüm, seni görürüm gözlerimde… Sana benzemek vardır hayallerimde…

Babacığım!.. Yanımda olsan da özlediğim insan… Ellerini öperken yüreğine dokunmak ve oradaki yerimi görmek gelir içimden… Senin cümlelerinde hayata bakarım. Senin gibi olmak için çabalarım… “Babasının kızı!..” derler ya, içim ısınır o anda…

Sabahın ilk ışıklarından, akşam ezanlarına kadar benim rızkım için çalıştın. Benim nefes almam için, Allâh’ın rızâsının peşinden koşmam için geceler boyu duâlardaydın…

Hep biz büyüdük ve hep büyüdü isteklerimiz, yetişmeye çalıştın.

Sıkıntılarını bize belli etmeden, yine de aldın oyuncaklarımızı, süslü ayakkabılarımızı…

Seninle tartıştığımız zamanlar hep gizlice ağlardım; çünkü sen hayalimdin!.. Gönlünün incitilmesi zor geliyordu bana…

Senin evlâdın olmaktan gurur duydu bu yürek, ben, hep sana hayrandım…

Ve ben de senin yolundan gitmeye başladım… Bir gün öğretmen oldum ve seni andım… Senin yüreğine yakıştırdığım, senin gibi cümleler kurdum öğrencilerime… Ve hep seni anlattım fark etmesem de...

Sen asîl ve başkaları için yorulmuş merhametli insan…

Ne zaman bir Müslüman kardeşinin, sırf Müslümanlığı için öldürüldüğünü görsen ağlardın, üzülürdün. Seni böyle görünce, ben de hemen Müslümanlığın tarihini araştırırdım… Sana daha yakın olmak için, seninle aynı şeye ağlamak içindi tüm çabalarım… Hep seninleydi gözlerim ve de yüreğim…

Küçükken bana kızdığında ağlamalarım hep uzardı… Hâlbuki acıyan elim için değildi gözyaşlarım; senin babasız olman gelirdi aklıma ve ben ona ağlardım…

Belki çok belli edemesem de, ben, sen olmayı çok istedim babacığım…

Ve bir gün, beni çok sevdiğini söylediğinde aynalara koştum… Dökülen gözyaşıma aldırmadan yeşil gözlerimde seni gördüm ve “Ben de seni seviyorum, çünkü sana benziyorum!..” dedim.

Ve zamana ağladım. Şimşek gibi geçti hatıralar ve ölümü düşündüm… Korkularım su üstüne çıktı. Bu dünyaya âit değildi senle olan ayrılığım... “Ya öbür dünyada birlikte olamazsam?!” diye haykırdı yüreğim… Ardından dualarımın başına kondurduğum cümlemi tekrarladım: «Peygamberimin köşkünde âilemle birlikte olmanın…» duâsında gözlerimi kapadım…

Babacığım!.. Ben, hep “sen” olmaya çalıştım, çünkü sen hep Allâh’a yakındın…