Allah Daha Şefkatli

Günlerden bir gün Allah Rasûlü’nün yanına

Esirler getirildi, sefilâne, yanyana

Kadın, çocuk, yaşlı, her biri kendi derdinde

Ne varsa râzı olmuş, o mâkus kaderinde

Ancak biri vardı, o farklıydı, feryat figan

Gören duramazdı, o garibi, ağlamadan

Esirler arasından öyle feryat yükseldi

Ki duyan herkes biri daha öldü sandı

Bir ana bu, perişan, sağa-sola koşuyor

Gördüğü her insana birisini soruyor.

Hasretle kucaklıyor, gördüğü her çocuğu

Koklayıp emziriyor, sanki kendi çocuğu.

Rasûl-i Ekrem onu ashabına gösterdi.

Artık bu manzara da olmuştu kendi derdi...

“Hiç ateşe atar mı, bu kadın çocuğunu?

Kavuşsa ona bir an ayrır mı soluğunu”

“Hayır!” dediler, “Değil bu ana, kimse yapmaz,

Öz yavrusunu akrep bile ateşe atmaz.”

Hak Nebî buyurdu ki, aynıyla hakikattir:

“Allah her bir kuluna, o anadan müşfiktir.”*

Merhameti sonsuzdur, kimse kalmaz dışarda

Cennetine davet eder, kulun bırakmaz dârda

* Hadîs-i şerîf için bkz. Buhârî, Edeb 18; Müslim, Tevbe, 22.