Ağırlıklarından Kurtul

“Ağırlıklarından kurtul ki, seni aşağı çekmesinler!”

Bağlardan kurtulduğun oranda, hürsün. Uçan kuşlar, niçin hep “hürriyeti” çağrıştırır zihnimizde? Zira ufuklara kanat açarak ağırlıklarından ve yerin bağından kurtulmuşlardır.

İnsan ruhu dahî, hakîkati itibariyle Rahman’ın sırrıyken, ulvîlikler yurdundan, bu denî (alçak) dünyaya inmiştir:

“Hepiniz ininiz...” (el-Bakara, 38) kelâmıdır, insanın dünya sürgününün başlangıcı… Artık insan, ihtiyaçlarla bağlanmıştır. Dünyadan müstağnî, Rabb’e kul olduğunda hür ve âzâd olacaktır.

Sahi hürriyet nedir?

Çokluktan kurtulup “bir olmak”, “ Bir” de fânî olmaktır.

Madem ki, mutlak mânâda hür ve âzâd oluş yok, o hâlde neyin esirisin?

Mü’minsen eğer, Rabb’in gönüllü esirisin. İman, bunun tasdikidir. İbrahim -aleyhisselâm-’a Rabb’i:

“–İslam ol!” buyurduğunda, O:

“–…Âlemlerin Rabb’ine teslîm oldum!” demişti. (Bkz: el-Bakara, 131)

Ey İslâm! Sen, hürriyetin adısın!..

Peki ya, Allah’tan başka Rab tanıyanlar, neyin esiridirler? Onlar, âyette buyurulduğu gibi:

“Hevâ ve hevesini ilâh edineni gördün mü?” (el-Câsiye, 23)

Gördün mü, varlıklar içinde en muhtaç olanı? Bir paradoks değil midir bu; hem en muhtaç, hem de en azgın olmak? Bir körlük değil midir, bağı görüp de, onu tutanı görmemek?

Demek, ihtiyaçlar gözlerimizi bağlıyor, Sana doğru yolumuzu açacakken!.. İsyan, gafletten besleniyor.

Ey İslâm! Sen, Rahman’la sulhta olmaksın…

Rabb’im, Sen’in fakirin eyle bizi ki; muhtaçlıklarımız, bizi Sana götürsün.

Hürriyet; kendini Rabb’e adamaktır. Öyle bir adanmışlık ki; zıddına tekabül edip kulları sultan eden…

“De ki; şüphesiz benim namazım, kurbanım, hayatım ve ölümüm, hepsi âlemlerin Rabbi Allah içindir.” (el-En’âm, 162) âyetinde ifadesini bulan bir kurbanlık…

Nefsin ihtiyaçları ölürken, yeni bir hayatla dirilmek gibi… Ya da bir kurban gibi adayarak kendini, hep namaz hâlinde olmak... Kim bilir belki de hepsi… Değil mi ki, Rabb’e kurbet (yakınlık), abdiyyet (kulluk) iledir. Rab, doğurmamıştır, doğrulmamıştır.[1]

[1] Mevlânâ, Fîhi Ma Fîh, s:155